września 23, 2020

Ivara przygody z dinozaurami, Lisa Bjarbo, Emma Gothner

Witajcie,  

Dzisiaj będzie dość nietypowo, bo chciałabym Wam opowiedzieć o świetnych książeczkach dla najmłodszych autorstwa Lisa Bjarbo oraz Emma Gothner. 

Mam w domu małego miłośnika dinozaurów, który z ogromną fascynacją śledził przygody dzielnego Ivara. Ivar to mały chłopiec, który każdej nocy zakrada się do Krainy Dinozaurów. To pudełko pełne plastikowych zabawek, które w nocy, kiedy wszyscy śpią budzą się do życia. Przeżywa tam fascynujące przygody , ratując z opresji różne dinozaury. Z każdej historii płynie przesłanie, co bardzo doceniam w książeczkach dla dzieci. Przygody Ivara to nie tylko czytelnicza rozrywka dla naszego malucha, ale też spora dawka wiedzy. Na końcu każdej książki znajdziemy zestawienie najważniejszych faktów na temat danego dinozaura. Dowiemy się jak się nazywał dany gatunek, co jadł, jak wyglądał, gdzie mieszkał i kiedy żył. Znajdziemy tu też informacje jak ewoluowały poglądy naukowców na temat tych stworzeń. Jesteśmy na etapie nauki czytania, a te pozycje bardzo dobrze się do tego sprawdzają. Na stronach tekstu znajduje się niewiele, pisane sporą czcionką. Warto tutaj wspomnieć także, że książeczki są przepięknie wydane, w twardej oprawie. Bardzo żywe i kolorowe ilustracje przyciągają wzrok dziecka. Mali fani dinozaurów i przyrody na pewno będą zachwyceni. 

Ivar ratuje małego stegozaura

Ivar ma w swoim pokoju pudełko pełne dinozaurów. Pewnego wieczoru słyszy wydobywające się z niego dźwięki. Gdy podchodzi bliżej okazuje się, że trafia do Krainy Dinozaurów, a jego zabawki są żywe. W pierwszej części Ivar zostaje poproszony o pomoc przez Sally, wielkiego stegozaura. 
"To szczęście, że stegozaury są roślinożercami" - myśli Ivar i mocno trzyma się płytek na grzbiecie Sally. "Dobrze, że ja nie jestem rośliną".

Sigge zaplątał się w kolczastych gałęziach i nie może wyjść. Ivar, mimo, że jest tylko małym chłopcem, dzielnie pomaga dinozaurowi wydostać się z pułapki. Wykazał się przy tym ogromną odwagą i cierpliwością. 


Ivar zaprzyjaźnia się z tyranozaurem

Ivar wyrusza w kolejną podróż do Krainy Dinozaurów i tym razem napotyka groźnego tyranozaura. Stworzenie jest zdziwione, że chłopiec nie krzyczy i nie ucieka. Zamiast zjeść go na obiad, Tova i nasz bohater zaczynają wspólną zabawę. Razem śpiewają, bawią się w policjantów i złodziei, a także w cyrk dinozaurów. Tova jest bardzo zadowolona z rozrywki, ponieważ nikt nie miał odwagi bawić się z nią wcześniej.

"Ivar wie też, że tyranozaury to mięsożercy, i że zjadają inne dinozaury na obiad. A co z dziećmi? Czy tyranozaury zjadają też dzieci?"


Ivar i zaginiony diplodok

Kolejna książeczka to kolejna zapierająca dech w piersi przygoda chłopca w Krainie Dinozaurów. Tym razem Ivar poznaje diplodoka Doris. Dinozaur zgubił swoje stado i prosi chłopca o pomoc. Dzielny Ivar obmyśla plan i organizuje punkt obserwacyjny... na głowie dinozaura. Doris jest bowiem ogromna, a z tak wysoka widać wszystko doskonale. 


Ivar ratuje głodne triceratopsy

Kolejna noc to okazja do następnych wspaniałych przygód. Ivar ponownie trafia do świata dinozaurów, w którym jest malutki jak mrówka. Napotyka na swojej drodze kupy i triceratopsy. Dinozaury są głodne, bo w pobliżu nie mają nic do jedzenia, a nie są w stanie dosięgnąć wysokich gałęzi. Nasz dzielny Ivar wpada na pomysł jak pomóc triceratopsom i tworzy procę. Za pomocą tego narzędzia i rogów dinozaura wystrzela siebie na drzewo i zrzuca na ziemię liście. Cała rodzina Telmy zostaje nakarmiona. Po powrocie do domu przekłada dinozaury w inne miejsce, tak by miały dostęp do jeziora i bujnej roślinności. 


Każda książka opisuje przygody Ivara, dostarcza małemu czytelnikowi mnóstwo wrażeń, ogromną dawkę wiedzy i rozbudza jego wyobraźnię. Po każdej takiej wyprawie, chłopiec wraca do swojego bezpiecznego łóżka i zasypia. Czy może być zatem bardziej odpowiednia książka do czytania na dobranoc? Zainteresowanie mojego synka książkami nie słabnie, mimo, że każda część była już przeczytana kilka razy. 

Tekst: Lisa Bjarbo
Ilustracje: Emma Gathner
Tytuł: Ivar ratuje małego stegozaura, Ivar i zaginiony diplodok, Ivar ratuje głodne triceratopsy, Ivar zaprzyjaźnia się z tyranozaurem
Wydawnictwo: Czarna owca
Gatunek: literatura dzięcięca
Liczba stron: 28
Moja ocena: 8/10 rewelacyjna

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czarna Owca.
Miłego dnia, Sylwia
Czytaj więcej »
on 0
Etykiety:
, , , , ,

września 21, 2020

„Czas leczy rany” Joanna Kruszewska

Witajcie, 
Dzisiaj mam dla Was historię rodzinną, pełną radości, ale też skrywanych tajemnic i bólu. Zapraszam na recenzję powieści Czas leczy rany Joanny Kruszewskiej. 

Historia na pozór szczęśliwej rodziny. Leszek i Iwona to bardzo udane i zgodne małżeństwo z pięćdziesięcioletnim stażem. Ich dzieci Helena i Marek, także mają poukładane życie i własne rodziny. Nadchodzi jednak dzień, kiedy Leszka dopadają echa błędów z młodości. Dostaje maila od kobiety, która podaje się za jego córkę. Okazuje się, że Urszula, jego dawna miłość, jest umierająca w hospicjum. Mężczyzna spędza z nią ostatnie chwile i próbuje zbudować relacje z dopiero, co poznaną Małgorzatą. Czy jego rodzina przetrwa tak potężny wstrząs? Czy rzeczywiście czas wyleczy rany, a roztrzaskane wspólne życie da się jeszcze poskładać? 

Małgorzata pojawia się w mieście, by odebrać Helenie, to czego sama nie miała możliwości doświadczyć. Próbuje uwieść jej męża, nawiązuje też kontakt z Leszkiem. Kobieta początkowo nie wzbudziła we mnie sympatii, jednak w miarę czytania zaczęłam jej głęboko współczuć. Podobnie jak Leszkowi, którego historia najbardziej chwyciła za moje serce. Całe życie starał się być dobrym człowiekiem, porządnym i nikomu nie wyrządzić krzywdy. Popełnił w młodości błąd, nie miał pojęcia o jego następstwach. W wieku 70 lat dowiaduje się o córce, a jego życie wywraca się do góry nogami. Ostatnie lata swojego życia powinien cieszyć się wnukami i spokojem, zamiast tego zmuszony jest szukać schronienia na działce lub u Małgorzaty. Iwona bowiem nie wyobraża już sobie ich dalszego życia razem. Kobietę poznajemy w bardzo trudnym momencie jej życia. Stoi przed dylematem, czy przejść już na emeryturę czy nadal pracować w przedszkolu. Czy starczy jej sił na to dość wymagające zajęcie? Co będzie robiła w domu, jeśli zrezygnuje z pracy? Z pewnością te rozterki dotyczą niemal każdej osoby w okolicy wieku emerytalnego. 

Na koniec małżeństwo Heleny i Roberta, których nie jestem w stanie obdarzyć sympatią. Ich związek  przechodzi kryzys. Kiedyś byli ze sobą bardzo szczęśliwi, teraz oddalili się od siebie, zobojętniali na swoje potrzeby. Kobieta skrywa głęboki żal do matki, ale nie chce z nią o tym rozmawiać. Czy tak postępują osoby dorosłe? Dopiero Kinga, jej bratowa, wygarnia dziewczynie całą prawdę. Zakończenie, które według mnie było dość wzruszające, pozwala sądzić, że będzie kontynuacja książki.

Autorka bardzo wnikliwie opisała rodzinę i relacje między nimi. Poznajemy codzienne zmagania, problemy z punktu widzenia każdego z bohaterów. Czytelnikowi przez to łatwiej utożsamić się z postaciami, wczuć się w ich role. Taka historia mogła bowiem się zdarzyć każdemu z nas. Pokazała jak kłamstwo z odległej przeszłości niszczy życie bohaterów. 

Czas leczy rany to powieść spokojna, niespieszna, myślę, że przypadnie do gustu fanom literatury obyczajowej. Dla mnie jednak za mało tu było emocji, historia wydaje się bardzo podobna do wielu innych. Przeczytałam książkę z przyjemnością, ale pewnie niedługo o niej zapomnę.

Autor: Joanna Kruszewska
Tytuł: Czas leczy rany
Wydawnictwo: Filia
Gatunek: powieść obyczajowa
Ilość stron: 400
Data premiery: 09.09.2020
Moja ocena: 6/10 dobra

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Filia.
Miłego dnia, Sylwia

Czytaj więcej »
on 7
Etykiety:
, , ,

września 18, 2020

„Zostawić ślad” Iwona Wilmowska

Witajcie, 

Małe miasteczko pod Olsztynem, jesienny, tajemniczy las i brutalny morderca. To wszystko czeka na czytelnika w kryminale Iwony Wilmowskiej Zostawić ślad. To moje pierwsze spotkanie z autorką, jeśli jesteście ciekawi, czy się nie zawiodłam, zapraszam do zapoznania się z recenzją. 
Zostawić ślad

Paulina Gudejko traci pracę w warszawskiej, podrzędnej gazecie. Postanawia wynająć domek w niewielkiej miejscowości i zająć się pisaniem książki. Zamiast upragnionej ciszy i spokoju dziennikarka trafia w sam środek piekła, który mieszkańcom zaserwował brutalny morderca. Na prośbę lokalnej dziennikarki, Paulina podejmuje się śledztwa oraz relacjonowania jego postępów w jej gazecie. Dokąd zaprowadzi ją prowadzone dochodzenie? Czy sama nie znajduje się w niebezpieczeństwie? 
Niemal od pierwszej strony zostałam wciągnięta w intrygującą fabułę. Miejsce akcji to niewielkie miasteczko, w którym każdy każdego zna. Ludzie mają swoje tajemnice, wiele rzeczy pozostaje przemilczanych, w obawie przed ludzkim gadaniem i wstydem przed sąsiadami. Dzieci często biegają samopas, a rodzice cieszą się, że mają ich z głowy. Autorce udało się wspaniale oddać małomiasteczkowy klimat i mentalność ich mieszkańców. 

Postać Pauliny bardzo przypadła mi do gustu. Lubię takie silne, samodzielne kobiety, a dziennikarka było dodatkowo niesamowicie inteligneta. Jesli chodzi o pozostałych bohaterów – tutaj czułam niedosyt. Wydaje mi się, że autorka mogłaby poświęcić im nieco więcej uwagi. Chętnie przeczytałabym więcej na temat Kaśki, Marzeny czy choćby historii rodziny Sikory. Natomiast zakończenie było doskonałe. Akcja niesamowicie przyspieszyła, a końcowe sceny mnie zmroziły. Rozwiązanie zagadki okazało się niezwykle zaskakujące, a motywy postępowania sprawcy wbiły mnie w fotel. Uwielbiam kryminały, w których do końca nie jestem w stanie odkryć mordercy. Brawo dla autorki, że tak wodziła mnie za nos. 

Zostawić ślad to lekko napisany, wciągający kryminał. Fabuła skupia się głównie wokół prowadzonego śledztwa. W zasadzie nie ma wątków pobocznych. Udało się jednak poruszyć autorce problem zaniedbanych, wykorzystywanych seksualnie czy krzywdzonych w innych sposób dzieci. Sama jestem mamą, więc te fragmenty książki, głęboko mnie poruszyły. 
Moje pierwsze spotkanie z Iwoną Wilmowską okazało się niezwykle udane. Lekkie pióro, intrygująca fabuła, silna główna bohaterka i zaskakujące rozwiązanie zagadki to ogromne atuty powieści. Zostawić ślad przypadnie do gustu wszystkim fanom kryminału. Ja po lekturze nabrałam chęci na przeczytanie serii książek o Agacie Brok, której Pani Iwona też jest autorką. 

Autor: Iwona Wilmowska
Tytuł: Zostawić ślad
Wydawnictwo: Axis Mundi
Gatunek: kryminał
Ilość stron: 288
Data premiery: 27.03.2020
Moja ocena: 7/10 bardzo dobra

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Axis Mundi.
Miłego dnia, Sylwia
Czytaj więcej »
on 6
Etykiety:
, , ,

września 18, 2020

"Ochotnik. Prawdziwa historia tajnej misji Witolda Pileckiego" Jack Fairweather

Witajcie,  

Rzadko sięgam po biografie czy reportaże, jednak postać Witolda Pileckiego i jego heroicznej działalności bardzo mnie zainteresowała. Z chęcią sięgnęłam wiec po książkę Ochotnik. Prawdziwa historia tajnej misji Witloda Pileckiego, której autorem jest Jack Fairweather. 

Witold Pilecki w 1940 roku trafił do obozu w Auschwitz, by wypełnić misję powierzoną mu przez zwierzchników. Miał za zadanie stworzyć ruch oporu, zebrać informacje o rzeczywistych działaniach niemieckich w obozie i przesłać te dane na zewnątrz. Bohater próbował odbudować i wlać nieco nadziei w serca przerażonych współwięźniów. Głęboko wierzył na pomoc, jakąś reakcję z zewnątrz na wysyłane przez niego raporty. Nic takiego się jednak nie stało. 
Ochotnik to wynik pięcioletnich, wnikliwych badań Jacka Fairweather nad losami rotmistrza. Autor skorzystał z ponad dwóch tysięcy źródeł bibliograficznych, relacji więźniów, wywiadów z członkami rodziny. Włożył ogrom pracy, by biografię rotmistrza przekazać w sposób jak najbardziej rzetelny. Książka dostarcza nam solidnej wiedzy o tym, co działo się w obozie śmierci, o relacjach między więźniami, działania przełożonych. Głód, tortury, eksperymenty czy szerzące się choroby to okrutna codzienność dla uwięzionych. Ten potworny obraz wojny wstrząsa czytelnikiem, ale też zmusza do refleksji i zadumy. Jak to możliwe, że wielkie mocarstwa nie zareagowały no to ogromne zło dziejące się w obozach? 

Biografia Pileckiego pokazuje, jakim wielkim i oddanym ojczyźnie patriotą był. Dla dobra kraju poświęcił życie swoje, rodziny. Miał przecież żonę i dwójkę małych dzieci. Był człowiekiem czynu, ale też bardzo troszczył się o swoich żołnierzy. 
Jack Fairweather historię Witolda Pileckiego przedstawił w sposób niezwykle przystępny. Książkę czyta się równie dobrze, jak najbardziej wciągającą powieść. Mimo prawie 500 stron, ani razu nie odczułam znużenia. Wręcz przeciwnie, losy Pileckiego śledziłam z wypiekami na twarzy, nie sposób było się oderwać. W książce znajdziemy liczne mapy, zdjęcia i ręcznie wykonane ilustracje, które doskonale przybliżają czytelnikowi rzeczywistość II wojny światowej.

Autor: Jack Fairweather
Tytuł: Ochotnik. Prawdziwa historia tajnej misji Witolda Pileckiego.
Wydawnictwo: Znak horyzont
Gatunek: biografia
Ilość stron: 496
Data premiery: 31.08.2020
Moja ocena: 9/10 wybitna

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Znak Horyzont. 
Miłego dnia, Sylwia
Czytaj więcej »
on 5
Etykiety:
, , ,

września 14, 2020

To, co zostawiła Ellen Marie Wiseman

Witajcie,

Dzisiaj chciałabym opowiedzieć Wam o książce, która złamała mi serce. To, co zostawiła to moje pierwsze spotkania z twórczością Ellen Marie Wiseman. Pełna emocji, ogromnego cierpienia i okrucieństwa, która na długo zostanie w mojej głowie. 

To, co zostawiła to dwie historie młodych kobiet, ogromnie doświadczonych przez los. Żyły w dwóch zupełnie różnych czasach i środowiskach, jednak ich los się ze sobą splótł. Historia Clary rozgrywa się na początku XX wieku. To młoda dziewczyna z dobrego domu. Jej rodzice, bardzo surowi, oschli, nie aprobowali jej wybranka, włoskiego imigranta. Dziewczyna została umieszczona w zakładzie dla osób obłąkanych dla zamożnych ludzi, ponieważ sprzeciwiła się zaaranżowanemu małżeństwu.  Po finansowym krachu rodziny nie stać już było na finansowanie ośrodka, więc Clara trafiła do publicznej placówki. Losy drugiej dziewczyny, Izzy, poznajemy pod koniec XX wieku. Razem ze swoimi przybranymi rodzicami podjęła się uporządkowania dokumentacji zamkniętego już szpitala na zlecenie muzeum. Znajduje tam pamiętnik Clary, a jej historia bardzo ją poruszyła. Dziewczyna mocno przeżywa pracę w szpitalu, gdyż sama podejrzewa swoją matkę o chorobę psychiczną. Gdy dziewczyna miała 11 lat, matka zastrzeliła jej ojca. Jedynym racjonalnym wytłumaczeniem według Izzy była właśnie niepoczytalność. Kobieta została jednak osadzona w więzieniu, a dziewczynka nie chciała utrzymywać z nią kontaktu. Aż do momentu, gdy poznała przyczyny tego okrutnego czynu. Wtedy jednak było już za późno. 

Historie obu kobiet niezwykle poruszają. To przerażające, w jaki sposób traktowani byli pacjenci ośrodków dla obłąkanych. Jeszcze bardziej okrutne wydaje się, że nie zawsze choroba psychiczna była powodem przebywania w takiej placówce. Nieposłuszeństwo, depresja czy nawet zdrada to jedne z wielu powodów, dla których ludzie trafiali do takich miejsc. Idealny sposób na pozbycie się niechcianego problemu przez rodziny. Clara, całkowicie zdrowa osoba, przeżywała w placówce koszmar. Nie mogła uwierzyć, że jej własna rodzina skazała ją na taki los. Głęboko liczyła, że Bruno ją jednak odnajdzie, że ich drogi się znów połączą. Przerażający był także fakt traktowania wtedy młodych dziewczyn. Pójście na studia, czy podejmowanie własnych decyzji było uznawane za fanaberie. To rodzice wiedzieli, co dla ich dziecka jej najlepsze i planowali swoim potomkom życie – małżeństwo, edukację czy pracę. 


Izzy także została okrunie potraktowana przez los. Straciła rodziców, trzy lata później babcię. Błąkała się po rodzinach zastępczych, gdzie nie zawsze czekało na nią ciepło domowego ogniska. Kolejne miejsca, kolejne szkoły i potworności, które czyhają na młodych i wrażliwych nastolatków. 

To, co zostawiła to niezwykle wzruszające połączenie powieści obyczajowej z thrillerem, traktujące o miłości, rodzinnych tajemnicach i dramatach. Mimo iż jest to tylko fikcja literacka, książka wstrząsa czytelnikiem, gdyż takie traktowanie pacjentów w ośrodkach dla obłąkanych zdarzały się w historii psychiatrii. Autorka opisała także okrutne narzędzia i sposoby leczenia, co dodaje realizmu całej historii. Tworząc powieść bardzo umiejętnie przeplatała losy obu kobiet, a retrospekcje nie zaburzały ani nie utrudniały czytania. To było fascynujące doświadczenie, stopniowo odkrywać wszystkie tajemnice i wydarzenia z przeszłości. Mimo prawie 500 stron ani razu nie poczułam znużenia, całkowicie  zaintrygowana losem obu kobiet. Nawet okładka doskonale oddawała klimat książki - mroczny i tajemniczy.

Autor: Ellen Marie Wiseman
Tytuł: To, co zostawiła
Wydawnictwo: Kobiece
Gatunek: thriller
Ilość stron: 488
Data premiery: 18.08.2020 wydanie II ( 18.08.2017 wydanie I)
Moja ocena: 8/10 rewelacyjna


Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu. 
Miłego dnia, Sylwia

 

Czytaj więcej »
on 3
Etykiety:
, , ,

września 10, 2020

Sfora Przemysław Piotrowski

Witajcie, 

Piętno Przemysława Piotrowskiego to jedna z lepszych książek, które przeczytałam w ostatnim czasie. Na końcowych stronach autor zapowiedział kontynuację, której absolutnie nie mogłam się doczekać. Sięgając wiec po Sforę miałam ogromne oczekiwania. Czy się nie zawiodłam?

Sfora to kontynuacja hitorii poznanej w poprzedniej powieści autora, czyli Piętnie. Ponownie spotykamy Igora Brudnego, inspektora Czarneckiego i innych bohaterów, z którymi zdążyłam się polubić podczas lektury poprzedniej książki. Autor znów zabiera nas do Zielonej Góry, gdzie według plotek grasuje morderca- wilkołak. Zostaje odnaleziona ludzka ręka, na której widnieją ślady ludzkich zębów. Odnalezione zwłoki zakonnicy są tylko zapowiedzią kolejnych makabrycznych zbrodni. Poprzednie śledztwo dotyczące rzeźnika i placówki prowadzonej przez siostry Hieronimki, zostało zakończone, jednak wiele wskazuje na to, że obie sprawy są ze sobą mocno związane. Atmosfera się zagęszcza, gdy odnalezione zostają ciała kolejnych zakonników. 
W mojej czytelniczej przygodzie bardzo często trafiam na kiepskie kontynuacje wspaniałych powieści. Tym razem było inaczej. Przemysław Piotrowski zaserwował czytelnikom kolejna porcję doskonałej literatury, przerażających zbrodni i mrocznych tajemnic. Placówka sióstr Hieronimek kryje w swoich murach wiele tragicznych historii, które miały nigdy nie ujrzeć światła dziennego. Miejsce które miało być ostoją dla skrzywdzonych przez życie dzieci, okazało się jeszcze gorszym piekłem. Dla Igora i innych wychowanków powrót do przeszłości okazał się niezwykle bolesny. 

Muszę przyznać, że czekałam z niecierpliwością na ponowne spotkanie z Igorem Brudnym, Romualdem Czarneckim i Julią Zawadzką. Doskonała ekipa śledczych, którzy profesjonalnie i skutecznie rozpracują każdą tajemnicę. Autorowi udało się stworzyć niezwykle skomplikowaną fabułę, z zaskakującymi zwrotami akcji, ale przy tym bardzo spójną. Mroczny klimat powieści dodatkowo pogłębia aura, silne śnieżyce, które utrudniają działania policjantów. Ogromnym atutem książki dla mnie był motyw z pogranicza fantastyki, czyli pogłoski o wilkołakach. Tajemniczy las, wycie wilków i śnieżyca...Książka z pewnością dostarcza czytelnikowi nie lada emocji, trzyma w napięciu i przeraża.
Przemysław Piotrowski po raz kolejny stworzył powieść, od której nie można się oderwać. Fani kryminałów i thrillerów z pewnością będą zachwyceni. Polecam jednak czytać Piętno i Sforę w kolejności wydania, bo wiele wątków się ze sobą łączy.

Autor: Przemysław Piotrowski 
Tytuł: Sfora
Seria: Igor Brudny (tom II)
Wydawnictwo: Czarna Owca
Gatunek: kryminał/ thriller
Ilość stron: 536 
Data premiery: 12.08.2020
Moja ocena: 8/10 rewelacyjna

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czarna Owca.
Miłego dnia, Sylwia
Czytaj więcej »
on 4
Etykiety:
, , ,

września 06, 2020

Znamię Olgierd Hurka

Witajcie, 

Dzisiaj chciałabym Wam opowiedzieć o debiucie literackim Olgierda Hurki, czyli książce Znamię. Międzynarodowe środowisko biznesowe, ogromne pieniądze, prawnicy i wielomilionowe przekręty - brzmi ciekawie, prawda? 

Warszawskie środowisko korporacji, wielkie pieniądze i jeszcze większe możliwości. Młodzi ludzie, którym się wydaje że mogą i mają wszystko. Michał jest doskonałym prawnikiem, szefem oddziału w międzynarodowej kancelarii. Tragiczne wydarzenia z życia prywatnego sprawiają, że traci zainteresowanie pracą, a swoje smutki topi w alkoholu. Gdy znika jego współpracownica Joanna, próbuje rozwiązać zagadkę jej zaginięcia. Kontaktuje się z jej klientami i tak trafia na próbę wrogiego przejęcia pewnej firmy. Sprawą Joanny zajmuje się Agnieszka Moroz, policjantka z niewielkim doświadczeniem, ale uparcie i konsekwentnie dążąca do celu. Kobieta jako matka, musi się mierzyć z dyskryminacją na komisariacie. Jej problemy zdrowotne nie poprawiają sytuacji. Kobieta skradła moje serce, mocno kibicowałam rodzącemu się zainteresowaniu między nią i Mchałem.

Olgierd Hurka stworzył thriller o niezwykle przemyślanej i logicznej konstrukcji. Fabuła mocno nieprzewidywalna, z wieloma zaskakującymi zwrotami akcji. Autor wciąga czytelnika w świat ogromnych pieniędzy, możliwości i działań z pogranicza prawa. Niezwykle trafne wydają się rozważania Michała na temat tego, kto najczęściej dopuszcza się kradzieży i nadużyć finansowych. To ludzie biedni, którzy nie mają środków i ludzie zamożni, którzy mieli okazję zasmakować bogactwa i luksusu. Dużo miejsca w książce zostało poświęcone na opisanie emocji i przemyśleń mężczyzny. Dzięki temu widzimy jak praca i zajmowane stanowisko kształtują bohatera. 

Czuję niedosyt, jeśli chodzi o retrospekcje w przeszłość Michała. Z chęcią dowiedziałabym się więcej na temat jego relacji z żoną, historii ich małżeństwa, zdrady i choroby. Na pewno miało to ogromny wpływ na bohatera.
Na uwagę zasługuje na pewno zakończenie. Teoretycznie winni zostali wskazani, ale autor zasiał pewną nutkę niepewności. Interpretację ostatnich wydarzeń Hurka pozostawił czytelnikowi. No po prostu mistrzostwo.

Znamię to według mnie niezwykle udany debiut Olgierda Hurki. Książkę czytało się bardzo dobrze, mimo mnogości wątków, a lekki styl pisania autora przypadł mi do gustu. Mam nadzieję, że na kolejne powieści nie przyjdzie nam długo czekać.

Autor: Olgierd Hurka
Tytuł: Znamię
Wydawnictwo: HarperCollins Polska
Gatunek: kryminał, thriller
Liczba stron: 400
Data premiery: 05.08.2020
Moja ocena: 7/10 bardzo dobra 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu HarperCollins Polska.
Miłego dnia, Sylwia

Czytaj więcej »
on 9
Etykiety:
, , ,
Subskrybuj: Posty (Atom)